چشم انداز

شهر،ردپای تو را از یاد نبرده است... هنگامی که رفتی در من زلزله ای شد چنان سقف حسرت ها برسرم ریخت که گله ای از سگ های زنده یاب هم نتوانستند پیدایم کنند من ماندم  و یک قبرستان خصوصی که با حساب یاد تو! دو نفر در یک گور خوابیده ایم...   (عباد صادقی) چشم انداز...

تو در دلم مانده ای مانند جنینی که وقتی مرد مادرش تا آخر عمر دست روی شکم خودش می گذاشت و با کودک خیالی اش زیر زبان حرف می زد...   (عباد صادقی) چشم انداز...

باشکوه ترین پاییز را چالوس دارد

اگر گونه هایت سرخ و موهایت زرد شرابی نباشند...

 

(عباد صادقی)

چشم انداز...

روزهای زیادی ست که نیستی

و هنوز دوستت دارم!

عمر آدم ها ارزش انجام کارهای بزرگ را دارد...

 

(عباد صادقی)

چشم انداز...

شعرهایم را نخواندی و پوسیدند و بغض در گلوی تنگ قافیه خانه نشین شد هر چه از تو در دلش بود را برای سایه ام تعریف می کرد و من گوش می دادم تا یک واو از قلم نیافتد با این قصه های تکراری ،سه تایی،هر شب به خواب می رفتیم من و بغض و سایه ام... هر نیمه شب با صدای گریه ی مبهمی از خواب می پریدم در حالی که بغض داشت با عجله شلوار خود را می پوشید و سایه از شرم خودفروشی به گوشه ای فرار می کرد   بر می خاستم و از لب پنجره بیرون را نگاه می کردم صدای خنده ی سگ ها به گوش می رسید مه تمام کوچه را قرق کرده بود زیر نور چراغ برق،رفتگری پیر سرفه می زد و هیچ خبری از گریه ی مبهم همیشگی نبود و چشم انداز...

"دوستت دارم..."

و گفتن این واژه یعنی؛

گل های محمدی سالی دوبار گل می دهند

در پاییز لبهایم...

 

(عباد صادقی)

چشم انداز...